Pamiętnik

Reżyseria: Nick Cassavetes

Scenariusz: Jan Sardi / Jeremy Leven

Gatunek: Melodramat

Produkcja: USA

Wiem, że ten film jest bardzo sztampowy, ale nie da się na nim nie

uronić choć jednej łezki. Ogromnie wzruszyła mnie ta historia, choć

zdaję sobie sprawę, że wiele w niej było schematów i utartych,

banalnych rozwiązań. Mimo wszystko Pamiętnik zapamiętam na

długo i na pewno kiedyś wrócę do tej pięknej, bajkowej historii.

Tymczasem zapraszam na recenzję. :)

Mimo schematyczności Pamiętnika, mimo zakończenia, które było

jasne już od samego początku i mimo długości tego filmu, oglądałam

go z zapartym tchem. I z lekką irytacją, bo czas seansu wydłużał mi

szwankujący Internet. Dodając do tego, że zaczynałam oglądać ok.

22, a skończyłam grubo po północy. :D No ale warto było. Kilka

przemyśleń poniżej. ;)

Motyw nastoletniej miłości był wałkowany w wielu produkcjach.

Zawsze przedstawiana jest jako miłość życia, najważniejsze i

najpiękniejsze uczucie, jakie tylko może się człowiekowi przytrafić.

Oczywiście zawsze jest szalona i romantyczna. Nieakceptowana przez

otoczenie, krótkotrwała w wieku lat nastu, intensywna i do grobowej

deski, kiedy spotykamy ją ponownie. Taka jest pierwsza miłość w

filmach. W przypadku Noaha i Allie było tak samo. I wbrew całej

kiczowatości bardzo mi się ta historia podobała. Choć jej osią były

pocałunki, ckliwe wyznania i nawiedzona nastolatka.

Jak to zwykle bywa w nastoletniej miłości, był też sprzeciw rodziny

dziewczyny. Przecież pracowity i skromny stolarz nie jest

odpowiednią partią dla panny z dobrego domu. Pieniądze są

wyznacznikiem człowieczeństwa, prawda? Allie na szczęście wiele

sobie z tego nie robiła (albo po prostu nie miała okazji, bo zaraz po

kłótni z rodzicami postanowiła nawrzeszczeć na ukochanego i się z

nim rozstać), ale ostatecznie i tak rodzina postawiła na swoim. Niby

było trochę niejasności, jednak doprowadzenie do zerwania kontaktu

nastolatków przez matkę Allie przyniosło efekt na lata. Z drugiej

strony barykady bardzo podobało mi się podejście ojca głównego

bohatera - takie spokojne, przyjacielskie i pobłażliwe.

Pamiętnik pokazuje też - i to jak najbardziej na plus - oblicza innych

miłości. Pierwsza z reguły nie jest ostatnią. Jest zupełnie inna, ale nie

niemożliwa. Oczywiście Allie cały czas miała gdzieś w głowie Noah,

ale nie przeszkadzało jej to pokochać kogoś, kogo absolutnie nie

chciała skrzywdzić. Jej byłemu partnerowi los nie dał takiego

szczęścia. Został sam, nie zaznał miłości innej niż ta pierwsza. Finał

jest, jaki jest, ale cieszę się, że pokazano wątpliwości bohaterki, jej

nowe życie, postawiono ją w sytuacji wyboru. To uczyniło miłość

głównych bohaterów bardziej ludzką...

Wątek wielkiego powrotu bohaterów po latach też nie był bardzo

zaskakujący, ale trzymał w napięciu. Choć ja im szczęśliwego

wspólnego życia nie wróżę. Spodziewałabym się raczej życia pełnego

ciągłych rozstań i powrotów. Przyznaję, że scenom ponownego

kontaktu towarzyszyły ogromne emocje. Dla mnie właśnie ta druga

część filmu była najbardziej interesująca.

Wydaje się, że Allie i Noah mają już wszystko poukładane. Coś

jednak sprawia, że nie potrafią o sobie zapomnieć. Przynajmniej nie

zupełnie. Chłopak kończy nawet dom według marzeń swej pierwszej

miłości... Ewidentnie nie może pogodzić się z tą stratą i otworzyć się

na nowe uczucia. W przeciwieństwie do Allie, która usiłuje ułożyć

sobie życie, kocha narzeczonego, ale... Ale czegoś, kogoś jej brakuje.

Po zobaczeniu zdjęcia w gazecie kierowana impulsem, chęcią

pozamykania starych spraw, jedzie na miejsce wakacyjnej przygody.

Dopiero wtedy dowiaduje się o listach, które były przed nią

ukrywane, a uczucia odżywają ze zdwojoną siłą. Kobieta musi podjąć

chyba najtrudniejszą decyzję w życiu, a jej nieoczekiwanym

sojusznikiem staje się matka. Cieszyłam się, że twórcy pokazali nam

rozmowę Allie z narzeczonym, ich konfrontację. Zawsze mogli pójść

na łatwiznę i zostawić to w domyśle. ;)

Tym, co odróżnia Pamiętnik od produkcji, jakie oglądałam do tej

pory, jest niesamowita narracja. Ten manewr po prostu mnie

oczarował. Otóż pensjonariusz pewnego domu opieki czyta książkę

swej towarzyszce. Widzowie przenoszą się w świat Noah i Allie, a za

chwilę wracają do seniorów. Akcja toczy się niejako na dwóch

poziomach, przy czym ten drugi jest bardziej symboliczny.

Chciałabym obejrzeć więcej takich narracyjnych filmów.

Jeśli chodzi o tę drugą płaszczyznę Pamiętnika, to jest ona niezwykle

poruszająca. Każdego z nas czeka starość, być może choroba i śmierć.

Starszy pan z miłości do żony dał się zamknąć w ośrodku, mimo że ta

przez większość czasu traktuje go jak zupełnie obcego człowieka. Nie

poznaje ich dzieci i wnuków. Ogromny podziw budzi jego

zaangażowanie, chęć pomocy, podtrzymywanie nadziei. Kocha tak

bardzo, że chce być obok. Bez względu na stan zdrowia. Piękna

postawa. Wydaje mi się, że w dzisiejszych czasach, podejściu

młodych do związków i rodziny coraz mniej realna za kilkadziesiąt

lat.

Żyli razem i umarli razem. Mimo wszystko. Na swój sposób to jest po

prostu piękne.

Pamiętnik bardzo mnie poruszył. Widzę w nim wiele absurdów i wad,

ale ogólnie jest jednym z najpiękniejszych filmów, jakie widziałam.

Historia może jest banalna, ale przekaz, pokazane wartości bez

wątpienia są ponadczasowe i warte zauważenia. Polecam każdemu,

kto jeszcze nie widział. Choć chyba jest to taki film, do którego warto

wracać. ;)

Ocena: 5/5

Źródło zdjęcia: filmweb