Boże ciało

 

Reżyseria: Jan Komasa

Scenariusz: Mateusz Pacewicz

Gatunek: Obyczajowy

Produkcja: Polska

Od dawna planowałam obejrzeć ten film. Szczerze mówiąc mam

odczucia takie jak w przypadku Zimnej wojny. Kontrowersyjny, na

swój sposób ciekawy i na pewno ważny, ale mimo wszystko raczej

bez fajerwerków. Zapraszam na recenzję Bożego ciała. :)

Główny bohater filmu przebywa w poprawczaku. Jest dość agresywny

i powiedzmy zadziorny, ale ma jedno marzenie. Zapewne pod

wpływem miejscowego kapłana pragnie pójść do seminarium. Z taką

kartoteką niestety nie ma na to najmniejszych szans. Pewien splot

okoliczności sprawia, że Damian po opuszczeniu placówki, zamiast

trafić do stolarni, w której miał podjąć pracę, znajduje się w kościele

i... zostaje księdzem. Ściślej rzecz biorąc, podszywa się pod

duchownego. Widmo poprawczaka nie daje jednak o sobie

zapomnieć, w konsekwencji prawda wychodzi na jaw, a bohater

finalnie wraca do punktu wyjścia. Płaci za błędy. Słono płaci.

Moim zdaniem ten film opowiada o prawdziwym powołaniu. Jako

osoba wierząca mam ochotę napisać, że gdyby Bóg nie chciał takiego

scenariusza dla Damiana, to by go zwyczajnie nie stworzył. Z

jakiegoś powodu młodociany przestępca jednak z powodzeniem nie

tylko oszukiwał przełożonych i lokalne władze, ale i był

wiarygodnym kapłanem. Takim na miarę naszych czasów (wiem, że

to stwierdzenie jest dość ryzykowne). Chłopak bez wątpienia czuje

powołanie, żyje tym, co mówi podczas mszy, jest z ludźmi, zna ich i ich

problemy. Czy nie takich kapłanów potrzebujemy?

Skoro już o kapłanach mowa, to ten film prezentuje naprawdę

mądrych i oddanych księży. To dość niepopularne w obecnych

czasach, a raczej w czasie robienia z kapłanów potworów. W Bożym

Ciele nie zobaczymy alkoholików, rozpustników, pedofilów. Ujrzymy

towarzyszy zagubionych owieczek, które różnymi sposobami mogą

zostać przybliżone do Pana. On zawsze ma jakiś cel, prawda? Księża,

którzy prawdziwie wierzą i zarażają swoją wiarą, a ponadto potrafią

trafić do każdego odbiorcy, bez wątpienia są potrzebni obecnym

zagubionym społeczeństwom. Takich też widzimy w Bożym ciele.

Wątek z udawaniem księdza jest bardzo kontrowersyjny. Ale o dziwo

mi się podobał. Może ja jakoś dziwnie interpretuję to wszystko, może

czegoś nie dostrzegam, ale dla mnie Damian jest ofiarą własnych

działań. Przez swoją przeszłość nie ma szans na dostanie się do

seminarium, więc żal nie skorzystać z okazji. Nie podejrzewam go o

uknucie misternej intrygi. Raczej pod wpływem chwili zrodził mu się

w głowie taki szalony pomysł. Każdy człowiek jest narzędziem w

rękach Boga i widać taki ,,ksiądz" był mu do czegoś potrzebny. Nie

ma wątpliwości, że chłopak przyciągnął głównie młodych ludzi i

może jakoś zmienił ich życie...

Młody ksiądz ma bez wątpienia to, co potrzebne jest kapłanowi:

umiejętność przekazania wiary, słuchania i słyszenia, ogromną wiarę

oraz, jak mówi jeden z bohaterów, ,,to coś". Czym to jest? Może

trafianiem do ludzi? Doborem słownictwa? Dostosowaniem

słownictwa? Dzieleniem się doświadczeniem? Korzystaniem z

doświadczenia innych? Złożeniem tych wszystkich elementów w

jedną całość? A może tego się po prostu nie da określić? ;) W tym

filmie pojawiają się właśnie tacy księża. I to jest fajne. :)

Krótko wspomnę o motywie winy i kary w Bożym ciele. Żadne

zachowanie nie ujdzie bez poniesienia konsekwencji. Żadne złe

zachowanie, oczywiście. Każdy bohater dostaje to, na co zasłużył. Za

popełnione błędy trzeba płacić, ale ten film w całokształcie jest

bardzo optymistyczny. Pan Bóg przyjmuje do siebie wszystkich.

Nawet, a może zwłaszcza tych, którzy pobłądzili.

Bohaterowie żyją w małej społeczności, wszyscy się znają. Są równi i

równiejsi. Zawsze tak jest, że ktoś musi się cieszyć, by ktoś inny mógł

być szczęśliwy. I tak jest też tam. Może historia potoczyłaby się

inaczej, gdyby nie te układy i układziki...

Boże ciało na pewno należy pochwalić za obsadę. Aktorzy dość

dobrze odnaleźli się w swoich rolach. Obok bohaterów

trzecioplanowych, w których wcielili się znani artyści, jak Leszek

Lichota, Barbara Kurzaj, Łukasz Simlat, Zdzisław Wardejn, wystąpili

niemal debiutanci tacy jak: Bartosz Bielenia jako główny bohater

Daniel, Aleksandra Konieczna, Tomasz Ziętek czy Eliza Rycembel.

Postawienie na jeszcze nieograne twarze było bardzo dobrym

posunięciem.

Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić, byłby to język filmu. A

raczej nadmierne ukazanie jego ciemnej strony. Bywały sceny, w

których przekleństwa padały niemal, w co drugim słowie. Nie jestem

jakąś fanatyczką pięknej polszczyzny, ale bez przesady. Mocno mnie

to raziło.

Przyznam, że Boże ciało nie powaliło mnie na kolana, ale z

pewnością jest filmem, który warto obejrzeć. Pokazuje zupełnie inne

oblicze Kościoła. Inne od tego prezentowanego w głównym nurcie.

Polecam!

Ocena: 4,5/5